به نظرم مساله فهم متن مقدس بخصوص قران، از دامنه دار ترین مسایل در حوزه علوم مرتبط با دین است.
قرآن تنها سر نخ نقد و عینی و معینی است که از خدا یعنی صاحب اصلی اسلام در دست داریم!
هر چند بسیار میکوشم تا منظر رایج را در نگاه به قران و خدا و اسلام «دریابم» اما هر چه بیشتر به ذهنم فشار میاورم بیشتر «نمیتوانم» تاریخی نگاه نکنم به مساله.
لذا گریزی از « تحلیل تاریخی گفتمان » ندارم.
با دوستی بسیار سنتی هر از گاهی صحبت از فهم قران میشود. هر بار هم تمام وقتمان صرف بحث بر سر نگاه لغتنامه ای بر باد میرود!!! و باز در دیدار بعدی در اولین قدمهای گفتگو با نسخه مفرداتی این بزگوار راغب پرست!! مغزم تیر میکشد. احساس میکنم آب در هاون میرقصد و به زمان علف خرسی من میخندد!
واقعا در حال حاضر هنوز ذهن اکثریت جامعه علمی ما در مواجهه با مقوله معنا، لغتنامه ای است. و اقلیتی هم که این مرکب فرتوت را ناکارامد مییابند هنوز بر ارغون سبکبالی استوار نشده اند.
به نظرم مشکل بسیار جدی ان اقلیت در این عرصه، اسارت در دام ترجمه و گرته برداری است.
به نظرم دانشهایی که برای شناسایی معنا در متون غیر عربی و در بستر زبانهای غیر عربی غیرسامی وجودیافته اند، در بسیاری مسایل و زوایای دید برای فهم موجودی عربی دچار سستی ها و ناراستی هایی میشوند.  

به عنوان مثال تفاوت بسیار مهم زبان عربی با زبانهای مورد اهتمام دانشهای مذکور، مساله اشتقاق و ترکیب است که بسیاری مسایل را درگیر میکند.
القصه! همچنان قران میدود و من هم به دنبالش…

پ.ن:
1- اگر نوزاد و کودک برای والدین بخصوص مادر در اولویت قرار نگیرد حقوق اولیه اش به راحتی تضییع میشود… فکر نمیکردم یک کودک تا اینحد بی دفاع و آسیب پذیر باشد… آنقدر که از در مرکز تمام توجه و اهتمام قرار نگرفتن هم اسیب ببیند!… 
2- اگر روزی فقه بنویسم واجبها و حرامهای زیادی برای مادرها و پدرها از ادله شریعت خواهم فهمید!! چقدر موضوعشناسی در شریعت اساسی است!